ქუჩაში ქარი მარტოს მათრევდა,

ვიკითხე ჩემთვის, რატომ? ან რისთვის?

ღამის წყვდიადი ნათელს მართმევდა,

თავისთვის უნდა, ან თუნდაც სხვისთვის.

სამოგზაუროდ ქვევით გამიშვა,

თავად დამიდგა უკნიდან გიდად

და ლუციფერთან ისე შემიშვა,

თვითონ მიცდიდა კარებთან დინჯად.

შიშით დავძლიე წითელი ჰოლი,

ვიცანი ბევრის სურათი ჭერზე,

გავიგე თითოსთვის შექმნილი როლი,

არ გაუთვლია ლუციფერს ბევრზე.

შევედი...

დარბაზს ეკიდა ცეცხლი,

გვერდით ვულკანი აფრქვევდა ლავას,

აქეთ კი ზუსტად იმდენი ვერცხლი,

რამდენიც უნდა იუდას ნახვას.

გონჯი მასხრები მეჯღანებოდნენ

და ლუციფერი წმენდდა ტახტრევანს,

იმ ღამეს ქვემოთ იკრიბებოდნენ,

იქ აპირებდა ყველა დალევას.

არ ვიუარე, მივედი ახლოს,

გამომიწოდა უფროსმა სკამი.

მივხვდი დემონი რომ მათში სახლობს

გადავიწერე პირჯვარი - სამი.

ხარბად იცლება ფიალა ღვინის,

სახე მეშლება - უდაოდ ვთვრები,

და ლუციფერი შორიდან ტირის,

დღეს ღამე მათთან ერთად რომ ვრჩები!