მე რომ შემეძლოს ფუნჯით და კალმით გამოვხატავდი სულის დაგებას , მე მოქანდაკე რომ ვყოფილიყავ შევქმნიდი მხოლოდ შენ ქანდაკებას, ანდა მწერალი რომ ვყოფილიყავ შენ მოგიძღვნიდი რომანს იმხელას, მე მომღერალი რომ ვყოფილიყავ შენზე დავწერდი ყველა სიმღერას, მეფე რომ ვიყო მეფეთა მეფე გადედოფლებდი მე შენ დალებთან, მე საიქიოს რომ განვაგებდე არ მიგიშვებდი იმის კარებთან, და არ გეგონოს რომ საფასურად ჩემს შეყვარებას დაგაძალებდი ბედი რომ მქონდეს როგორიცა ვარ ასე უბრალოს შემიყვარებდი...
შენთვის მეგობრობა წმინდა მირონია... ჩემთვის ის გამხდარა ბედის ირონია... ბედმა კამათელი ისე გააგორა, მწვერვალზე ასული უკან დამაგორა... ჩემის სიყვარული ურცხვად დაამარცხა, გული მირთმეული მიწას დაანარცხა... ფეხქვეშ გამითელა გრძნობა ნაფერები, შავით შემიცვალა ნათელი ფერები... არც კი მომისმინა, არც კი გამიგონა... მისი ვიყავი და მაინც დამიმონა... თითი დამიქნია, ფიქრი ამიკრძალა, სიკვდილი მანატრა, ისიც არ მაცალა... ჩვენი მეგობრობა არც კი გაიხსენა, ეშმაკს შემყარა და ჩემგან დაისვენა... უცებ მომეძალა ტრფობის აგონია, ასე თუ უყვარხარ ვინმეს, არ მგონია... იქნებ ახლა მიხვდე, რაც შენთვის მირონია, ჩემთვის რატომ იქცა ბედის ირონიად...
ფიქრმა როგორ შეძლოს გადარჩენა ჩემი, იძირება ზღვაში მტრედისფერი გემი. აღარაფერს ვნანობ, აღარავის ველი.. კი არ ვტირი, ისე... ჩემებურად ვმღერი. ბილიკ-ბილიკ ნავალს ამერია გზები.. იქნებ მომატყუეს, იქნებ ისევ ვცდები.. აღარ შემრჩა ძალა, აღარაფერს ვდარდობ, არ გეძახი, ისე... ჩემებურად გნატრობ.. ღამისფერი ნისლი დაეფარა თვალებს და მიხურავს ქარი ჯერ არ გახსნილ კარებს.. ხანაც ვეგუები, ხან კი ვებრძვი იღბალს.. სხვანაირად არა, ჩემებურად მიყვარს..
