ღამეა... ისევ წვიმს... რატომღაც გოგოსაც ესეთი განწყობა აქვს, მოწყენილია.... ელის.... რაღაცას ელის ან იქნებ ვიღაცას??!! ისევ და ისევ მარტოა. აღებს ფანჯარას და იყურება, იყურება დიდხანს და ელის.... ის არ ჩანს... ,,აქ არ არის'' გაიფიქრა გოგონამ, შორსაა... არა იქ საიდანაც ვერ ბრუნდებიან, მაგრამ ის მაინც არ ჩანს... ცრემლები, ტკივილი, პროტესტი, ერთმანეთში ირევა. მას სიყვარული სჭირდება , მაგრამ სიყვარული არ ჩანს... ის ღმერთს ეკითხება : რატომ ღმერთო?? მე ხომ ის მიყვარს... ხომ არ მძულს არა... ნუთუ არ ვუყვარვარ?? ნუთუ უაზროა ჩემი იმედები და ლოდინი?? რა დავაშავე..... გარეთ კი ისევ წვიმს.... გოგონაც ტირის და განიცდის.... რას არ იზამდა მისი გულისთვის, ოღონდ ახლოს ყავდეს, მაგრამ არა ის მაინც არ ჩანს.... უყურებს მის ფანჯრებს და ხედავს შუქები ჩამქრალია, არავინ ჩანს, არც ის.... გოგონას ენატრება, უყვარს, მაგრამ იღლება... ძალიან იღლება.... გადის დღეები, კვირები და წლები, მაგრამ არაფერი იცვლება, გოგონა ხშირად იხედება ფანჯრიდან, მაგრამ რა??? არც არაფერი, მხოლოდ ათასში ერთხელ თუ ნახავს და ისიც ცოტა ხნით.... ამაზეც თანახმაა, ოღონდ შორიდან მაინც ნახოს მაგრამ 2 წუთით??? არა ეს უსამართლობააა... ისევ იგივე , ისევ ენატრება , ელოდება, უყვარს..... მაგრამ იმედი ნელ ნელა კვდება .....
