მე რას მივცემდი შენი ნახვისთვის?! ჩემი ცხოვრების ალბათ ნახევარს, შენი თვალების ხილვა მწყურია...! შენი ღიმილის ყურება მინდა...! ეჰ... ნეტავ როდის მოვა ის ჟამი, გულში ჩაგიკრა როგორც მზის სხივი, შენ ჩემი ცხოვრების იმედი გქვია მე მომენატრე, შენს გვერდით მინდა!!!
1 ადამიანი ამ ქვეყნიურ სიმდიდრეს ისე უნდა უყურებდეს,როგორც საეშმაკო მახეს, რომელსაც შეუძლია ადამიანის სული ჯოჯოხეთისათვის შეამზადოს 2 ...გიცნობთ და ველი,არ გამიკვირდება...ვერ გამაკვირვებთ...მე თქვენ მჭირდებოდით ეხლა კი ჩემთვის სულ ერთი ხართ ყველა.. მეგობარი სულის ნაწილია თქვენ მხოლოდ და მხოლოდ გამონაცვალი გრძნობების ნარჩენები ხართ... 3 მე არასოდეს ვთამაშობ თამაშს რომლის მოგების იმედიც არ მაქვს....იმას რომელსაც ვიწყებ ბოლომდე მიმყავს.. 4 ანგელოზები არ ხართ ფრთების გარეშე რომლებიც შეცდომებს არ უშვებენ ერთი შეცდომის უფლება კი ყველას აქვს 5 ქარი ქრის? იქროლოს! თუ თოვს– ითოვოს! წვიმდება?იწვიმოს! კაცს თუ სურს იტიროს!... არ არის საჭირო ფიქრი და ოცნება,რაც მოსახდენია, ისედაც მოხდება 6 მინდა გავახილო თვალი და მოვხვდე ზღაპრულ ბავშვობაში. გატეხილი მუხლი სჯობს გატეხილ გულსა და სულს!!! 7 სიყვარული - ეს წიგნია, წიგნი - რომანი, რომანი - ზღაპარი, ხოლო ზღაპარი - ტყუილი! 8 ძალიან ნუ მომაწვებით, თორემ გავსრიალდები, როგორც თევზი ხელიდან 9 მძულს უგულო სიყვარული, ხვევნა, კოცნა, მტლაშა-მტლუში 10 გეგმები შეიძლება შეიცვალოს,მაგრამ ოცნება –არასოდეს.....
ააელვარებს თვალებს ეს უჩვეულო დარი, დაირეკება მალე უკანასკნელი ზარი, ამოიკიტხავს ღელვით, მასწავლებელი სიას, უკანასკნელად ვეტყვით: "აქ ვარ ვესწრები,დიახ!" აშრიალდება ვერხვი, მოგველანდება ნისლი, და შეჩვეული მერხი მალე გახდება სხვისი, წამით იმძლავრებს სევდა, ბაგე კი დადუმდება და ბოლო ზართან ერთად ბავთშვობაც დასრულდება....!
ცაზე ელავენ შავი ღრუბლები, რომლებიც ჩემს გულს ისრად ხვდებიან, როცა ბრაზისგან მოიღრუბლები შავი თვალები შენ გიხდებიან... ისე უეცრად გამოიდარებ და სიყვარულის დაგკრავს ელფერი, მინდა მუხლებზე დავიჩოქო და მე შემოგფიცო შენ ყველაფერი. ეს ყველაფერი სიყვარულია, ჩემი გულია,ჩემი სულია, და კიდევ კარგო იმას გეტყვი რომ, ვისაც არ უყვარს დატანჯულია... მინახავს კაცი რომელსაც თურმე სიყვარულისგან დარჩა იარა, მაგრამ ამ კაცმა მარტოობაში ძალიან დიდი შვებით იარა. ასეც ხდება და ისეც ხდებაო, ზოგი რჩება და ზოგიც კვდებაო, მაგრამ კვლავ ვამბობ ჩემო ძვირფასო უსიყვარულოდ კაცი კვდებაო...
-მოხვედი? -მოვედი.... -გელოდი... ვიცოდი რომ მოხვიდოდი.... აკი ღმერთი განსჯისო კაცის ცხოვრებას? -თუკი მისცემ ამის ნებას!.. -მე მიყვარდა ის... -ვინ, ღმერთი? თითქოს ჩაქირქილება... შავი მოსასხამის ქვეშ გველებივით გალურსულა შავი ხელები მოლოდინში... -ღმერთიც და ადამიანებიც. მე ვეხმარებოდი მოყვასს. -ხმამაღალი ნათქვამია! გაიხსენე მაშინ თუნდაც ერთი სიკეთე, რომელიც ანგარების გარეშე არ გაგიკეთებია?! -მე მწამდა სიკეთის... -იმიტომ, რომ უკან დაგიბრუნდებოდა, არა? -მე მართლა მიყვარდა... -იმიტომ, რომ მასაც ყვარებოდი, იმიტომ გასცემდი რომ უკან მოგეღო. ეხმარებოდი ეკლესიასთან ატუზულ მათხოვრებს და ითვლიდი თან, ჩემთვის თუ დამრჩაო... ვტყუი? -არა... შენიღბული შიში... ვერდამალული... -ვცდილობდი არ ჩამედინა ცოდვა. -და არ გამოგდიოდა არა?! თუ კი შეძლებდი ერთიბეწო სიკეთის ქვაზე დადებას და მერე ათასჯერ ჩაუვლიდი იქ თუ დამხვდებაო... თითქოს დანაშაულზე წაასწრესო, დადუმდა მსწრაფლად... -არასოდეს არაფერი მოგიპარავს?... თუ გავიწყდებოდა ერთი ადამიანის ნათქვამი ანდაზა: აქლემის და ნემსის ქურდი ერთიაო? უსასტიკესი ირონია და მწარე წამოსროლა: -თვითონვე იგონებთ და მერე ისევ ანგრევთ იდეალებს... და მერე ისევ უხამსი ღიმილი. -უფლება არ გაქვს! - გაუბედავად გაბედილი შეწინააღმდეგება. არამიწიერი საძულველი ღიმილი და ფრაზა: -მე ყოვლისშემძლე ვარ!!!... -შეუძლებელია... -სანამ ადამიანები არსებობთ და სცოდავთ, მე ვიქნები, ე.ი. უკვდავი ვარ! მე ვიბადები ხ
... კითხვის გაგრძელება »
მობრძანდით, აქეთ მობრძანდით......... ფასდაკლებაა, sale 20%-ით.......ვყიდით მეორად საქონელს...... ნახმარ ფიქრებს, გრძნობებს, სიტყვებს.......... __ოო, დიახ, დიახ...ეგ სიტყვა ძალიან გაცვეთილია, თანაც გარღვეულია, ამიტომ ნახევარ ფასში მოგართმევთ....... და ლაკის წვეტიან გაპრიალებულ"ტუფლებიანი" კაცი ნახევარ ფასში იყიდის სიტყვა "სიყვარულს"...... მობრძანდით..... იყიდება ნახმარი სითბო, გრძნობები.......ღიმილი, ფერები...... __დიახ....რა გნებავთ? ოო, კარგი გემოვნება გქონიათ...... და პატარა, თმაშეკრეწილ, ქოლგიან გოგონას ატანს გაცვეთილ წვიმას.......
მიღებულია ახალი საქონელი ევროპიდან........ თქვენ შეგიძლიათ მოხვიდეთ და ჩაგვაბაროთ გაცვეთილი გრძნობები.....რომლების აღარ გჭირდებათ.......... და კარებში რიგ-რიგობით შემოდის სხვადასხვა რჯულის, სქესის, ასაკის ხალხი და აბარებს სინდისს და .......იღებენ საფასურს და კმაყოფილები ბრუნდებიან უკან.......... ფასდაკლებააა............sale 40%-ით.........მობრძანდით....... თაროებზე საცოდავად აწყვია მტვრიანი სიტყვები..........ობმოკიდებული გრძნობები......... ---დიახ......გენბავთ რამე? და მსუქანი, ღიპიანი ძია, უაზრო თვალებით ..........ფეხისწვერებზე აიწევა (უაზროდ არაბუნებრივად) და ბოლო თაროზე შემოდებულ, თავჩაღუნულ სიტყვა "ძალაუფლებას" წაეპოტინება.......დიდხანს ატრილებს ხელსი, მაგიდაზე ამაყად დაყრის "ძალაუფლების" საფასურს და გავა....... sale-ზე ნაყიდი "ძალაუფლებით" უყვირის მის მანქანასთან მოთამაშე ბავშვებს....... მოდით,
... კითხვის გაგრძელება »
ღამე... მიწა... ცა და ელვა... დაახველა შორს ღრუბელმა... ღამე წვიმდა, წვიმა _ ძგერდა, ქარი ქარში კოცნას დებდა... წვიმა ხმაურს ამძაფრებდა უფრო ჩქარა, უფრო მეტად... თქეში, თქეში, დაფ-დაფები, თითქოს ზანგი ამძაფრებდა, ჯაზის რიტმი, წვიმის წვეთი, თქეში მიწას ცამდე წევდა, თითქოს დროფი, დროფი მძლავრი, ეხეთქება დოლს დროება. ჩართულია mobydick-ი მის ოთახში, იქაც _ წვიმდა... ხმა ათრობდა ბარაბნების, შმაგი ტემპი მშვიდად ქროდა... ერთი ფონი, ერთი გრძნობა _ მიწა ძგერდა, ცა _ გალობდა...
თითქოს ჩემი ცა უფსკრულის ფსკერია. გარდასული ვარ მანძილთა შორის... `ნისლი ადნება სარკმელს. ღამე გამეფდა სივრცე-სხეულზე. გარინდულია სადღაც სიმშვიდე და მეც სისხლისფერს ვატარებ სანთელს... `მე სადღაც მსურდა... იქ, სადაც აღარ ეძებენ საკუთარ უცხოს... მე უცხო ვარ ამ ღამის ფონზე, ამ მკვდარ სოფელში... `ვერ გავაღწიე!.. `მე დაღლილი ვარ დაუღლელობით... `დუმილი ღრიალებდა იდუმალ ღამეში და მეც დუმილის ვიყავი ნაწილი. ჩემი ოთახი უდაბნოს გავდა, მარტო ქარავნის მგზავრივით დავრჩი... ვგრძნობდი სიცივეს, მიუსაფრობას, უდაბურ არეს... ჩემს მარტოობას რაღაცა აკლდა და განვიზრახე _ მომეკლა თავი... `ეს იყო ჩემი სურვილი და იძულება. ეს იყო ჩემი აბსურდის მერე... მე იძულებული ვარ ცხოვრება მიყვარდეს და განვშორდე, როგორც ოდისევსი პენელოპეს... იძულება თავისუფლების სიყვარულს ბადებს. მე ადამიანი ვარ და ადამიანური ვერ იქნები, თუ არ გეტკინა... ჩემი ტკივილი ჩემი სიყვარულია და თვითმკვლელობის განზრახვაა ამის დასტური... მე უნდა გავქრე, ვით თოვლი მსუბუქი მზის აბაზანის მიღების შემდეგ... `ჩემი გზა ჩემი წარსულია
... კითხვის გაგრძელება »
განა იმიტომ ვჯღაბნი, რომ თავს შემოგახვიოთ ჩემი აზრები, ან რამე გასწავლოთ? ჩემგან რა უნდა ისწავლო, მხოლოდ 20 წელია ამ ქვეყანას მოვევლინე და მას მერე მოსვენება არა მქონია. შენ კი სულ არა ხარ, უსასრულობიდან მოყოლებული და ჩემნაირს უამრავს დაჰყვები, მიაცილებ და მოაცილებ, მაგრამ სიტყვასაც კი არ დაასველებ და უფსკრულის პორას მდგარს ხელს არ შეაშველებ, რომ არ გადაიჩეხოს, მარტო დაჰყვები უემოციოდ, ხმაამოუღებლად დაჰყურებ ზემოდან, გვერდიდან და კიდე... აბა მე რავიცი საიდან... ჩვენ ხომ სამგანზომილებიან სივრცეში ვცხოვრობთ , თუმცა ესეც საკითხავია, რატომ სამგანზომილებიანში და არა ოთხი, ხუთი ან... რაღა გვიჭირს აწი... ესე ფიქრობდა გამოხუნებულ ან იქნებ მოდურ ყავისფერ პალტოში და ტალახიან ჩექმებში გამოწყობილი თეთრი გოგონა, ერთი შეხედვით უჩინარი, აი ისეთები ყველგან რომ არიან და "ნაროდს" ავსებენ და თან ვერავინ ხედავთ, მაგრამ ისინი მაინც არსებობენ, თავიანთ საქმეს ასრულებენ. თქვენ კი იტყვით: აუფ, რაღა გვიჭირს თუ მასეთები არსებობენ, მაგ სამქეს ჩვენც კი გავაკეთებთო, მაგრამ არა ჩემო კარგო, თქვენ ცდებით. გოგონა ხიდზე მიაბიჯებდა, მეტეხის ჩრდილი ეცემოდა მტკვარს და წყალში ზღაპრულ სასახელდედ ირეკლებოდა, მაგრამ ხალხი ამას ვერ ამჩნევდა, ყველას ფეხზე არ კიდია ეხლა მტკვარი და მეტეხი? თავისი საქმე აქვთ. წუთით შეჩერდა, წყალს დააკვირდა და გაეღიმა, შემდეგ გაფერმკრთალებულ მზეს ახედა: შენ რაღა გიჭირს, ნათება მაინც შეგიძლია, მეკი... აზრი გაუწყდა. ხიდის მეორე მხარეს ნაცნობ სილუეტს მოკრა თვალი, ნაცნობი უცნობ "სილუეტთან" ერთად მოსეირნობდა, თან ის "უცნობი" მთლად უცხოც არ უნდა ყოფილიყო, თორე ესე ბედნიერი არ იქნებ
... კითხვის გაგრძელება »
მოდი უნდა დაგხატო ჩემში შენი სული და გული უნდა გადავხატო ჩემს სულზე და გულზე.... მე გავივსები და მექნება ორი მხარე შენი და ჩემი... შენ კი ,რომელი მხრიდანაც გინდა იქიდან შემომხედავ და გამათბობ.... შენ ხელის გულს ჩემს ხელის გულს შეახებ და ერთად შევქმნით ჩვენ სამყაროს... შენი ხელის გულიან ჩემ ხელის გულამდე............ ცას გულში ჩაუკრავს თბილი მზე და ალიონისას ჩვენთვის გამოწვდილი აქვს ხელის გულზე დასმული...... რამდენიმე საათით გვაჩუქებს და მერე კვალავ შემოიცვას შავ სამოსელს.......... მე და შენ კი ჩვენ სამყაროს მთელი ძალით ვქმნით და არ ვუშვებთ ერთმანეთს ხელს,რომ ისე არ გაქრეს......... მინდა გიყვარდე და ვხდედავდე შენში ჩემ სილამაზეს... მინდა შენს თავლებში ვხედავდე ჩემი სულის ანარეკლს, რომლესაც სათუთად უფრთხილდები.... მინდა შენთან ვიყო სუსტი ქალი, შენით ძლიერი... მინდა მხარზე გეყრდნობოდე და ვგრძნობდე, რომ ჩემი საყრდენი ხარ... მინდა ჩუმად მედგე მხარში და მზერით მეუბნებოდე, რომ შენი ვარ.... მინდა ხელში ამიყვანო, როგორც მტრედი, შენი სიმშვიდის სიმბოლო.... მინდა გიყვარდე.... მინდა გჯეროდეს,რომ შენთვის დავიბადე... მინდა ვზრუნვადე შენზე ყოველი წამი.... მინდა ვხედავდე შენს თვალებში, რომ შენი იმედი ვარ... მინდა ჩუმად შემომხედო და მითხრა: სიცოცხლე მაჩუქე შენით......
ყველაში და ყველაფერში მას რატო ვხედავ? ალბათ გაგიკვრდება და მკითხავ: უკაცრავად მაგრამ, ვის მას? (ან იქნებ უკაცრავადო არც მითხრა, შენ ხომ არასოდეს გიყვარდა ფორმალობა).. მე კი გიპასუხებ (ყველაფრის მიუხედავად გიპასუხებ, იმიტო რომ არასოდეს შემეძლო დამეტოვებინა შენი შეკითხვა უპასუხოდ, შენგან განსხვავებით)... და გეტყვი – მას,ვისაც შენ მთელი ცხოვრება დაუკავშირე, მას, ვინც შენია და არავისი შენს გარდა, მას, ვინც ის შეძლო, რაც მე ვერ შევძელი...მას, ვინც ჩემს მაგივრად მოგეფერება, მაგერამ ჩემნაირად ვერა....იცი? რატომღაც ყველას მას ვამსგავსებ... და ალბათ ეს მსგავსებაც იმის გამოა გამოწვეული რომ ყოველთვის მინდოდა მას ვმგვანებოდი, იმიტო კი არა რომ მომწონს, არამედ იმიტო რომ შენ მოგწონს, შენ აირჩიე იგი ცხოვრების თანამგზავრად... და იმ დღის შემდეგ იქცა იგი ჩემთვის სასურველ ქალად, ჩემთვის მისაბაძად... გაგეცინა?... მაპატიე.... (იცი რამდენი ხანია შენი ღიმილი არ დამინახავს?).... თითქოს მას შემდეგ, რაც ის შენი მეგზური გახდა, ჩემს თვალშიც დაფასდა, უფრო მოემატა ღირსებები და შეუმცირდა ყველა ის ნაკლი, რასაც მანამდე ვამჩნევდი... ესეც შენი დამსახურებაა და მხოლოდ ამიტომ.... რა სისულეებს გწერ, არა? შენ ხომ უკვე სხვასთან ხარ, სხვისი ქმარი და მამა გქვია... და მე კი დღემდე ვერ დამიჯერებია ეს ყველაფერი, დღემდე არ დადის ჩემამდე, როგორ შეძელი ესე ჩემი მიტოვება, უყველაფროდ, ყოველგვარი თანაგრძნობის გარეშე.. თითქოს ადამიანი კი არა, ვინმე უსულო საგანი მიგეტოვებინოს... (თუმცა შენი თბილი და კეთილშობილი სული ვერც უსულო საგანს დატოვებდა ესე უყურადღებოდ, ვიცი..)...რას იზამ, ცხოვრებამ ესე მოიტანა (ნუთუ თავსაც ვიმართლებ?)..
... კითხვის გაგრძელება »
ახლა ცრემლებით მევსება თვალები . . . მეცრემლება და სახეზე სისველეს ვგრძნობ . . არა არ ვტირი, ვერ ამჩნევ ჩემ თვალებს?! შენი ნახვით გამქრალი მონატრება ტირის, ედება ცრემლებათ ჩემ სახეს. . გესმის მარტო შენ გელოდი, მარტო შენ . . შენზე ვფიქრობდი. . შენთვის ვიწვოდი მარტო შენ მინდოდი . . შენ მონატრებას ვერ ველეოდი და არც არავის ვუმხელდი, ვერ ვუმხელდი რომ მენატრებოდი . . გეძებდი . . გეფერებოდი ოცნებებში და სიზმრებში . . . ახლა გიყურებ და ვფიქრობ რა სისულელეა.. რადიოში ნაცნობი მუსიკა ისმის. . . დაბოლილი ჰაერი ოთახში იმალება. . ტელეფონის ზარი სიჩუმეს არღვევს და ფიქრებიდან რეალობაში მაბრუნებს. . . წამოდგომის თავიც არ მაქვს . . მთვრალი ფარდები კარტს თამაშობენ ...... დაბოლილი ჰაერი კუთხეში იცინის . . სურათები ირევიან და ირეკლებიან მზეში... მეძახიან ხელაბს შლიან უნდათ ჩამიხუტონ. . ზარი არ მაძლევს ფიქრის საშუალებას . . რეკავს ტელეფონი . . არ მინდა გაღვიძება . . რა უნდათ რა. . ნაცნობი მუსიკა ისმის რადიოში . . თვალები იხუჭებიან . . არ უნდათ გაღვიძება . . . ისევ გეძებ ღამეში . . გამთენიისას ხიდთან გელოდები მაგრამ არ ჩანხარ. . სადა ხარ . . გეძებ . . ვერავის ვეკითხები . .სად გაქრა შენი მონატრება..... ჩვენი წვიმა ახლა მარტო მე მასველებს....... მენატრები ან რატო?!....... არ უნდა მენატრებოდე. . . . . . თვალები მეცრემლება, არა იმიტომ რო მენატრები არამედ შემცივდა მარტოობისაგნ შემცივდა. . უშენობისაგნ ალბათ. . ცისფერი ცის ქვეშ მარტო დავდივარ, უშენოდ დავდივარ.. .. შენ თვალებში ვხედავდი ადრე. . მარტო შენთვის მინდოდა ეს ფერი. . ეხლა მარტო ჩემია... მაგარამ არ მინდა. . . გაჩუმდი მაინც, თ
... კითხვის გაგრძელება »
წვიმამ გადაიღო...…გამოიდარა... გამოჩნდა პირმცინარი მზე და იმედისფრად შეიმოსა სამყარო. მწვანე მინდორზე ლამაზად აკიაფდნენ წვიმის წვეთები. ბუჩქის ძირას პატარა იაც გამოჩნდა, რომელსაც ჩემსავით უხაროდა ყველაფერი. ლაჟვარდოვანი ცა თვალწარმტაც პეიზაჟს იდუმალებას სძენდა, ლურჯ ფერს, ხომ მარადისობის უფრსკრულების ანარეკლს უწოდებენ…და მეც მოვიხიბლე.. უაზრო პესიმიზმს, საოცრად გულწრფელი ოპტიმიზმი ცვლიდა თუმცა ვერ გამეგო რა ხდებოდა ჩემში... ვიღაცას ველოდი და მჯეროდა რომ აუცილებლად მოვიდოდა. ვიყურებოდი სადღაც შორს, სივრცეში, დავრბოდი ნამიან მინდორზე და ვტკბებოდი ცვრიანი ბალახის სუნით.. ირგვლივ ყველაფერი მთვრალი იყო და და მეც ამ განწყობას ტყვედ ვექციე. მინდოდა უფრო ახლოს მეგრძნო ბუნება და დავმტკბარიყავი მისი სილამაზით. მსურდა რაც შეიძლება დიდხანს გაგრძელებულიყო ეს ნეტარი წუთები და არ მეგონა, რომ ოდესმე დასრულდებოდა... გატაცებული და გაბრუებული შევყურებდი მინდორს,Yყვავილებს, მტკიცედ აღმართულ მთებს, რომლებიც შორიდან მოჩანდნენ, მზის სხივებს ვეთამაშებოდი და მოჩუხჩუხე ნაკადულის ხმას ჩემს ღიღინს ვაყოლებდი.. ირგვლივ შესაშურ სიმშვიდეს დაესადგურა.. …ვერცკი შევამჩნიე როგორ მოიღრუბლა ცა, ვერ ვიგრძენი წვიმის მსხვილი წვეთების შხაპუნი ჩემს ტანზე, მაგრამ დავინახე რომ იას თავი ჩაეღუნა და ცრემლიანი მზერა ჩემკენ მოეპყრო. მე შევკრთი... ვიგრძენი რაღაც შეცვლილიყო, ცაც შინდისფრად ელვარებდა და შემეშინდა... არვიცოდი სად წავსულიყავი, ყველაფერი უცხოდ მეჩვენა, სადღაც გამქრალიყო იმედი და სივრცეც ერთ მუშტად მოჩანდა... ვიგრძენი, რომ დავიღალე, ძალა მეცლებოდა, მინდოდა მეტირა, მეყვირა, მაგრამ ამაოდ... უაზრო ფიქრებმა მომიცვეს. დ
... კითხვის გაგრძელება »
ღამეა... ისევ წვიმს... რატომღაც გოგოსაც ესეთი განწყობა აქვს, მოწყენილია.... ელის.... რაღაცას ელის ან იქნებ ვიღაცას??!! ისევ და ისევ მარტოა. აღებს ფანჯარას და იყურება, იყურება დიდხანს და ელის.... ის არ ჩანს... ,,აქ არ არის'' გაიფიქრა გოგონამ, შორსაა... არა იქ საიდანაც ვერ ბრუნდებიან, მაგრამ ის მაინც არ ჩანს... ცრემლები, ტკივილი, პროტესტი, ერთმანეთში ირევა. მას სიყვარული სჭირდება , მაგრამ სიყვარული არ ჩანს... ის ღმერთს ეკითხება : რატომ ღმერთო?? მე ხომ ის მიყვარს... ხომ არ მძულს არა... ნუთუ არ ვუყვარვარ?? ნუთუ უაზროა ჩემი იმედები და ლოდინი?? რა დავაშავე..... გარეთ კი ისევ წვიმს.... გოგონაც ტირის და განიცდის.... რას არ იზამდა მისი გულისთვის, ოღონდ ახლოს ყავდეს, მაგრამ არა ის მაინც არ ჩანს.... უყურებს მის ფანჯრებს და ხედავს შუქები ჩამქრალია, არავინ ჩანს, არც ის.... გოგონას ენატრება, უყვარს, მაგრამ იღლება... ძალიან იღლება.... გადის დღეები, კვირები და წლები, მაგრამ არაფერი იცვლება, გოგონა ხშირად იხედება ფანჯრიდან, მაგრამ რა??? არც არაფერი, მხოლოდ ათასში ერთხელ თუ ნახავს და ისიც ცოტა ხნით.... ამაზეც თანახმაა, ოღონდ შორიდან მაინც ნახოს მაგრამ 2 წუთით??? არა ეს უსამართლობააა... ისევ იგივე , ისევ ენატრება , ელოდება, უყვარს..... მაგრამ იმედი ნელ ნელა კვდება .....
ცხოვრება კიბეა. ზოგისთვის გრძელი და ზოგისთვის მოკლე. ვისთვის ხითაა ნაგები და ვისთვის მარმარილოთია მოფენილი. ფრთხილად უნდა ავიაროთ, რადგან ზოგიერთ ადგილას შეიძლება ლურსმანი იყოს ამოშვერილი. თითოეული დაბადების დღე ახალ საფეხურზე ასვლას ნიშნავს და მასზე დადგომისთანავე, თითქოს წინა საფეხურები ქრება და უკან დაბრუნება შეუძლებელი ხდება.
ასვლის პროცესში ვჩქარობთ, გვინდა მალე ავიდეთ, მაგრამ როცა ბოლო საფეხურებს მივუახლოვდებით, შეგვენანება და უკან დაბრუნებას ვნატრობთ. ბევრ ბოროტებას ვხვდებით. კიბეზე ზოგი ჩვენ გვკრავს ხელს, ზოგს ჩვენ ვკრავთ, გადაგვაგდებენ ან გადავაგდებთ, მაგრამ ბოლოს მაინც ვინანებთ. როცა ზემოდან იმ საფეხურს გადმოვხედავთ, მივხვდებით, რომ იმ ადამიანს ისეთი არაფერი დაუშავებია და შეიძლებოდა მასთან ერთად მშვიდობიანად აგვევლო, თუმცა... მარადიული არაფერია. ზოგიერთ საფეხურზე თუ მყარად დავდგით ფეხი, ძალიან არ უნდა გაგვიხარდეს, რადგან შემდეგზე შეიძლება ფეხი აგვიცდეს და დაბლა დავეშვათ. მივუახლოვდებით ბოლო საფეხურს და შევჩერდებით, უკან გადმოვიხედავთ, შევაფასებთ განვლილ გზას და თან სინანული და შიში შეგვიპყრობს. სინანული წარსულის და შიში მომავლის, მომავლის, რაც აწი გველოდება, არაამქვეყნიურ ცხოვრებაში. მომავლის, რომელიც მხოლოდ სულს ელოდება, სხეულის გარეშე. დავფიქრდებით და ცრემლები წამოგვივა, ეს იქნება ცრემლები ტკივილის, სინანულის, ხშირად იმედგაცრუებისაც. ერთს მწარედ ამოვიოხრებთ და ბოლო საფეხურსაც გადავაბიჯებთ...
ცხოვრება კიბეა. კიბე, რომელზეც მეორედ ვერც ავივლით და ვერც ჩამოვივლით.. ...............
ისევ მარტო დავრჩი,ჩემს ფიქრებთან, ჩემს ერთადერთ ოთახთან და სკამთან, რომელიც ამ ერთადერთ ოთახში ერთადერთია რაც დასაჯდომად გამოიყენება. აუუ ისევ ეს საშინელი გრძნობა, ისევ შიგნიდან მწვავს და ვეღარ აღწევს გარეთ, სრულიად მოიცვა ჩემი გონება, გული. ''სევდა'' ალბათ ასე ქვია ამ გრძნობას, რასაც აქ, სადღაც შიგნით, ჩაგუბებულა. არსაიდან მოსული პატარა მღრღნელი ,ო როგორ მტკვერს თავისი აწია კბილებით და არ შემიძლია შებრძოლება. ის ჩემზე ძლიერია , არ ვიცი როდის დაიდო ბინა აქ, შიგნით, მაგრამ მტკიცედ დამკვიდდრდა. მხოლოდ ხანდახან თუ გამოვა ხოლმე სულ რამოდენიმე წამით თვალებიდან,ცრემლს გამოჰყვება, მაგრამ ისევ ელვასავით სწრაფად შემოიჭრება ხოლმე, თითქოს ეშინია არ გავდევნო და უსახლკაროდ არ დავტოვო. მაგრამ არაა.... ნუ გეშინია ჩემო პატარა მეგობარო, თუ არ იცი ვინ ხარ და რა ხარ ერთი იცოდე შენ აქედან არსად წახვალ. აგერ უკვე რამდენი ხანიაა ერთად ვიძინებთ და ერთად ვიზიარებთ ცხოვრებას მე და ჩემი ბინადარი სახელად ''სევდა'' სად არიან? სად წავიდა ყველა? ჩემი .... გახსოვს? გახსოვს როგორ გვიყვარდა ერთმანეთი? როგორ დავრბოდით ხოლმე მინდორში ვითომ ვერ გეწეოდი . შენც შეშინებული ნუკრივით გარბოდი და თან ხმამაღლა კიოდი, შველას ითხოვდი, თითქოს და მართლა რაღაცისგან გარბოდი. ვიცი, ვიცი რომ გახსოვს, ვიცი რომ ისევ გიყვარვარ , მაგრამ... ნუთუ მართლა იყო ის და არა ჩემი საზარელი სიზმრების უზარმაზარი ფილმის ერთ_ერთი სერია? მე ყვავილები დავკრიფე შენთვის იმ მინდორში ასე რომ გვიყვარდა. წითელი ყაყაჩოები დავკრიფე. ყაყაჩო, მინდორი და შენ-სამი სხვადასხვა მაგრამ ერთი და განუყოფელი, რა საბრალოა ცალ-ცალკე ყ
... კითხვის გაგრძელება »
...ერთი ფრაზა... ზუზუნებდა ქარი ნაცნობ მელოდიას, ცაც საოცრად უჩვეულო ჩანდა, ტრიალებდა სულში ქარიშხალი, ფრიალებდა ჩემს ოთახში ფარდა... ჟრიალებდა მთელს სხეულში ჟრუანტელი, მთელი ღამე მარტოობას გავდა, ბრიალებდა სადღაც კენტად კელაპტარი, მე კი სულის მწუხარება მწვავდა... შრიალებდა უხმოდ ძველი ნეკერჩხალი, ტრიალებდა თავში ერტი ფრაზა, სეირნობდა იატაკზე მთვარის შუქი, ღუღუნებდა თეთრი მტრედი ნაზად... ასრულებდა ქარი ნაცნობ მელოდიას, გული სევდის ბოლო ბათმანს ფქვავდა, ,,მე ხვალიდან უფლის ბილიკს გავუყვები!" ტრიალებდა თავში ერთი ფრაზა!
..რომ არ მიყვარდე არ ვეტყოდი ჩემს დარდებს ღამეს და ჩემს გულისთქმას არ ვანდობდი ცეცხლისფერ მთვარეს, არ ავანთებდი თეთრ ღამეში სიცოცხლის სანთლებს და ცის ხატებად არ ვაქცევდი შენს ლამაზ თვალებს... რომ არ მიყვარდე არ დავლევდი ღვინოსაც ეშხით, არ შევხედავდი შემოდგომას სევდიან მზერით, არ ვინატრებდი ბაღში ყოფნას,მხოლოდ შენს გვერდით და მოლოდინში არ დავღლიდი ოცნებას შენით... რომ არ მიყვარდე არ ჩავრევდი სიტყვებში ცრემლებს, არ დავხატავდი ატირებულ გრძნობათა ფრესკებს, არ ავუგებდი ტრფობის ტაძარს ჭეშმარიტ კედლებს, არ ვიპოვიდი ცაზე ვარსკვლავს, უმანკოს შენებრს... რომ არ მიყვარდე არ განდობდი ამ გრძნობას მართალს, არ ვილოცებდი შენზე დიდხანს ღვთისმშობლის ხატთან, არ ვინებებდი მთელი ღამე საუბარს ლანდთან, არ მოვიდოდი უსუსური შენს გულის კართან... შორს წავიდოდი ქარის ხმებით წითელ დილამდე უცნობ ყვავილებს ვაუწყებდი ნაცნობ მირაჟებს დაგშორდებოდი სიყვარულის პირველ სიზმრამდე რომ არ მიყვარდე, ჩემო კარგო რომ არ მიყვარდე!!!.
დრო და დრო სიკვდილს ვეკონებით, ვიდრე ქაჯეთის კარს მოვდგებოდი, ასე თავნება რო არა მყავდე, მაგ ცხრა კლიტულში არ მოხვდებოდი. შენ შეუვალი ნება მამისა, უცოდველ სისხლით გამაპოხინე, და მე დამაგდე მარებელ შლეგად, რისთვის ან რატომ გამაგებინე?! თუმც შენ რას გერჩი,ჩემი ბრალია, შენი თავი ხომ მე მაბარია, შენ გეკითხები,თორემ მავანი, ფიქრობს - კრეფს სადაც არ უბარია. ქარი უდაბნოს უცვლის კონტურებს, მაგრამ ზღვა დუმილს ვერაფერს აკლებს, მხოლოდ და მხოლოდ სამყაროს ენით, ლაზარეს ენით,მყის განაახლებს. დრონი მეფობენ და ჭეშმარიტის შენ გულის ძგერას რწმენით შეაღებ, შენთვის გვემულის შეუვალ ნებას, როგორც მედეა კარებს გააღებ.
სულს უშენობით დაღლილ დაქანცულს , გულის კარებტან დაუკვნესია , დიდხანს ვერ გნახავ და ვიტანჯები, ხშირად რომ გნახო უარესია, გაბრაზებულა ჯიუტი გული, სულში ტკივილი დაუთესია, ნუგარ მაწამებ ბრალდებულივით, უცებ მომკალი უკეთესია, ისე საშინლად მომენატრე რომ, ფიქრები მტრებად შემომესია, უბრალოდ მე გწერ რასაც განვიცდი, და ნუ იფიქრებ რომ ეს ლექსია, არ შემიძლია მე ლექსი ვწერო, აღიარება ჩემი წესია, როცა უშენოდ მიწევს ცხოვრება, არ ვარსებობდე უმჯობესია.
