-მოხვედი?
-მოვედი....
-გელოდი... ვიცოდი რომ მოხვიდოდი....
აკი ღმერთი განსჯისო კაცის ცხოვრებას?
-თუკი მისცემ ამის ნებას!..
-მე მიყვარდა ის...
-ვინ, ღმერთი?
თითქოს ჩაქირქილება... შავი მოსასხამის ქვეშ გველებივით გალურსულა შავი ხელები მოლოდინში...
-ღმერთიც და ადამიანებიც. მე ვეხმარებოდი მოყვასს.
-ხმამაღალი ნათქვამია! გაიხსენე მაშინ თუნდაც ერთი სიკეთე, რომელიც ანგარების გარეშე არ გაგიკეთებია?!
-მე მწამდა სიკეთის...
-იმიტომ, რომ უკან დაგიბრუნდებოდა, არა?
-მე მართლა მიყვარდა...
-იმიტომ, რომ მასაც ყვარებოდი, იმიტომ გასცემდი რომ უკან მოგეღო. ეხმარებოდი ეკლესიასთან ატუზულ მათხოვრებს და ითვლიდი თან, ჩემთვის თუ დამრჩაო... ვტყუი?
-არა...
შენიღბული შიში... ვერდამალული...
-ვცდილობდი არ ჩამედინა ცოდვა.
-და არ გამოგდიოდა არა?! თუ კი შეძლებდი ერთიბეწო სიკეთის ქვაზე დადებას და მერე ათასჯერ ჩაუვლიდი იქ თუ დამხვდებაო...
თითქოს დანაშაულზე წაასწრესო, დადუმდა მსწრაფლად...
-არასოდეს არაფერი მოგიპარავს?... თუ გავიწყდებოდა ერთი ადამიანის ნათქვამი ანდაზა: აქლემის და ნემსის ქურდი ერთიაო?
უსასტიკესი ირონია და მწარე წამოსროლა:
-თვითონვე იგონებთ და მერე ისევ ანგრევთ იდეალებს...
და მერე ისევ უხამსი ღიმილი.
-უფლება არ გაქვს! - გაუბედავად გაბედილი შეწინააღმდეგება.
არამიწიერი საძულველი ღიმილი და ფრაზა:
-მე ყოვლისშემძლე ვარ!!!...
-შეუძლებელია...
-სანამ ადამიანები არსებობთ და სცოდავთ, მე ვიქნები, ე.ი. უკვდავი ვარ! მე ვიბადები ხ ... კითხვის გაგრძელება »

ღამე... მიწა... ცა და ელვა... დაახველა შორს ღრუბელმა... ღამე წვიმდა, წვიმა _ ძგერდა, ქარი ქარში კოცნას დებდა... წვიმა ხმაურს ამძაფრებდა უფრო ჩქარა, უფრო მეტად... თქეში, თქეში, დაფ-დაფები, თითქოს ზანგი ამძაფრებდა, ჯაზის რიტმი, წვიმის წვეთი, თქეში მიწას ცამდე წევდა, თითქოს დროფი, დროფი მძლავრი, ეხეთქება დოლს დროება. ჩართულია mobydick-ი მის ოთახში, იქაც _ წვიმდა... ხმა ათრობდა ბარაბნების, შმაგი ტემპი მშვიდად ქროდა... ერთი ფონი, ერთი გრძნობა _ მიწა ძგერდა, ცა _ გალობდა...

თითქოს ჩემი ცა უფსკრულის ფსკერია. გარდასული ვარ მანძილთა შორის...
`ნისლი ადნება სარკმელს. ღამე გამეფდა სივრცე-სხეულზე. გარინდულია სადღაც სიმშვიდე და მეც სისხლისფერს ვატარებ სანთელს...
`მე სადღაც მსურდა... იქ, სადაც აღარ ეძებენ საკუთარ უცხოს... მე უცხო ვარ ამ ღამის ფონზე, ამ მკვდარ სოფელში...
`ვერ გავაღწიე!..
`მე დაღლილი ვარ დაუღლელობით...
`დუმილი ღრიალებდა იდუმალ ღამეში და მეც დუმილის ვიყავი ნაწილი. ჩემი ოთახი უდაბნოს გავდა, მარტო ქარავნის მგზავრივით დავრჩი... ვგრძნობდი სიცივეს, მიუსაფრობას, უდაბურ არეს... ჩემს მარტოობას რაღაცა აკლდა და განვიზრახე _ მომეკლა თავი...
`ეს იყო ჩემი სურვილი და იძულება. ეს იყო ჩემი აბსურდის მერე... მე იძულებული ვარ ცხოვრება მიყვარდეს და განვშორდე, როგორც ოდისევსი პენელოპეს... იძულება თავისუფლების სიყვარულს ბადებს. მე ადამიანი ვარ და ადამიანური ვერ იქნები, თუ არ გეტკინა... ჩემი ტკივილი ჩემი სიყვარულია და თვითმკვლელობის განზრახვაა ამის დასტური... მე უნდა გავქრე, ვით თოვლი მსუბუქი მზის აბაზანის მიღების შემდეგ...
`ჩემი გზა ჩემი წარსულია ... კითხვის გაგრძელება »

განა იმიტომ ვჯღაბნი, რომ თავს შემოგახვიოთ ჩემი აზრები, ან რამე გასწავლოთ? ჩემგან რა უნდა ისწავლო, მხოლოდ 20 წელია ამ ქვეყანას მოვევლინე და მას მერე მოსვენება არა მქონია. შენ კი სულ არა ხარ, უსასრულობიდან მოყოლებული და ჩემნაირს უამრავს დაჰყვები, მიაცილებ და მოაცილებ, მაგრამ სიტყვასაც კი არ დაასველებ და უფსკრულის პორას მდგარს ხელს არ შეაშველებ, რომ არ გადაიჩეხოს, მარტო დაჰყვები უემოციოდ, ხმაამოუღებლად დაჰყურებ ზემოდან, გვერდიდან და კიდე... აბა მე რავიცი საიდან... ჩვენ ხომ სამგანზომილებიან სივრცეში ვცხოვრობთ , თუმცა ესეც საკითხავია, რატომ სამგანზომილებიანში და არა ოთხი, ხუთი ან...
რაღა გვიჭირს აწი... ესე ფიქრობდა გამოხუნებულ ან იქნებ მოდურ ყავისფერ პალტოში და ტალახიან ჩექმებში გამოწყობილი თეთრი გოგონა, ერთი შეხედვით უჩინარი, აი ისეთები ყველგან რომ არიან და "ნაროდს" ავსებენ და თან ვერავინ ხედავთ, მაგრამ ისინი მაინც არსებობენ, თავიანთ საქმეს ასრულებენ. თქვენ კი იტყვით: აუფ, რაღა გვიჭირს თუ მასეთები არსებობენ, მაგ სამქეს ჩვენც კი გავაკეთებთო, მაგრამ არა ჩემო კარგო, თქვენ ცდებით.
გოგონა ხიდზე მიაბიჯებდა, მეტეხის ჩრდილი ეცემოდა მტკვარს და წყალში ზღაპრულ სასახელდედ ირეკლებოდა, მაგრამ ხალხი ამას ვერ ამჩნევდა, ყველას ფეხზე არ კიდია ეხლა მტკვარი და მეტეხი? თავისი საქმე აქვთ. წუთით შეჩერდა, წყალს დააკვირდა და გაეღიმა, შემდეგ გაფერმკრთალებულ მზეს ახედა: შენ რაღა გიჭირს, ნათება მაინც შეგიძლია, მეკი... აზრი გაუწყდა. ხიდის მეორე მხარეს ნაცნობ სილუეტს მოკრა თვალი, ნაცნობი უცნობ "სილუეტთან" ერთად მოსეირნობდა, თან ის "უცნობი" მთლად უცხოც არ უნდა ყოფილიყო, თორე ესე ბედნიერი არ იქნებ ... კითხვის გაგრძელება »

მოდი უნდა დაგხატო ჩემში
შენი სული და გული უნდა გადავხატო
ჩემს სულზე და გულზე....
მე გავივსები და მექნება ორი მხარე
შენი და ჩემი...
შენ კი ,რომელი მხრიდანაც გინდა იქიდან შემომხედავ და გამათბობ....
შენ ხელის გულს ჩემს ხელის გულს შეახებ და ერთად შევქმნით ჩვენ სამყაროს... შენი ხელის გულიან ჩემ ხელის გულამდე............
ცას გულში ჩაუკრავს თბილი მზე და ალიონისას ჩვენთვის გამოწვდილი აქვს ხელის გულზე დასმული......
რამდენიმე საათით გვაჩუქებს და მერე კვალავ შემოიცვას შავ სამოსელს..........
მე და შენ კი ჩვენ სამყაროს მთელი ძალით ვქმნით და არ ვუშვებთ ერთმანეთს ხელს,რომ ისე არ გაქრეს.........
მინდა გიყვარდე და ვხდედავდე შენში ჩემ სილამაზეს...
მინდა შენს თავლებში ვხედავდე ჩემი სულის ანარეკლს, რომლესაც სათუთად უფრთხილდები....
მინდა შენთან ვიყო სუსტი ქალი, შენით ძლიერი...
მინდა მხარზე გეყრდნობოდე და ვგრძნობდე, რომ ჩემი საყრდენი ხარ...
მინდა ჩუმად მედგე მხარში და მზერით მეუბნებოდე, რომ შენი ვარ....
მინდა ხელში ამიყვანო, როგორც მტრედი, შენი სიმშვიდის სიმბოლო....
მინდა გიყვარდე....
მინდა გჯეროდეს,რომ შენთვის დავიბადე...
მინდა ვზრუნვადე შენზე ყოველი წამი....
მინდა ვხედავდე შენს თვალებში, რომ შენი იმედი ვარ...
მინდა ჩუმად შემომხედო და მითხრა: სიცოცხლე მაჩუქე შენით......

ყველაში და ყველაფერში მას რატო ვხედავ? ალბათ გაგიკვრდება და მკითხავ: უკაცრავად მაგრამ, ვის მას? (ან იქნებ უკაცრავადო არც მითხრა, შენ ხომ არასოდეს გიყვარდა ფორმალობა).. მე კი გიპასუხებ (ყველაფრის მიუხედავად გიპასუხებ, იმიტო რომ არასოდეს შემეძლო დამეტოვებინა შენი შეკითხვა უპასუხოდ, შენგან განსხვავებით)... და გეტყვი – მას,ვისაც შენ მთელი ცხოვრება დაუკავშირე, მას, ვინც შენია და არავისი შენს გარდა, მას, ვინც ის შეძლო, რაც მე ვერ შევძელი...მას, ვინც ჩემს მაგივრად მოგეფერება, მაგერამ ჩემნაირად ვერა....იცი? რატომღაც ყველას მას ვამსგავსებ... და ალბათ ეს მსგავსებაც იმის გამოა გამოწვეული რომ ყოველთვის მინდოდა მას ვმგვანებოდი, იმიტო კი არა რომ მომწონს, არამედ იმიტო რომ შენ მოგწონს, შენ აირჩიე იგი ცხოვრების თანამგზავრად... და იმ დღის შემდეგ იქცა იგი ჩემთვის სასურველ ქალად, ჩემთვის მისაბაძად... გაგეცინა?... მაპატიე.... (იცი რამდენი ხანია შენი ღიმილი არ დამინახავს?).... თითქოს მას შემდეგ, რაც ის შენი მეგზური გახდა, ჩემს თვალშიც დაფასდა, უფრო მოემატა ღირსებები და შეუმცირდა ყველა ის ნაკლი, რასაც მანამდე ვამჩნევდი... ესეც შენი დამსახურებაა და მხოლოდ ამიტომ.... რა სისულეებს გწერ, არა? შენ ხომ უკვე სხვასთან ხარ, სხვისი ქმარი და მამა გქვია... და მე კი დღემდე ვერ დამიჯერებია ეს ყველაფერი, დღემდე არ დადის ჩემამდე, როგორ შეძელი ესე ჩემი მიტოვება, უყველაფროდ, ყოველგვარი თანაგრძნობის გარეშე.. თითქოს ადამიანი კი არა, ვინმე უსულო საგანი მიგეტოვებინოს... (თუმცა შენი თბილი და კეთილშობილი სული ვერც უსულო საგანს დატოვებდა ესე უყურადღებოდ, ვიცი..)...რას იზამ, ცხოვრებამ ესე მოიტანა (ნუთუ თავსაც ვიმართლებ?).. ... კითხვის გაგრძელება »

ახლა ცრემლებით მევსება თვალები . . . მეცრემლება და სახეზე სისველეს ვგრძნობ . . არა არ ვტირი, ვერ ამჩნევ ჩემ თვალებს?! შენი ნახვით გამქრალი მონატრება ტირის, ედება ცრემლებათ ჩემ სახეს. . გესმის მარტო შენ გელოდი, მარტო შენ . . შენზე ვფიქრობდი. . შენთვის ვიწვოდი მარტო შენ მინდოდი . . შენ მონატრებას ვერ ველეოდი და არც არავის ვუმხელდი, ვერ ვუმხელდი რომ მენატრებოდი . . გეძებდი . . გეფერებოდი ოცნებებში და სიზმრებში . . .
ახლა გიყურებ და ვფიქრობ რა სისულელეა.. რადიოში ნაცნობი მუსიკა ისმის. . . დაბოლილი ჰაერი ოთახში იმალება. . ტელეფონის ზარი სიჩუმეს არღვევს და ფიქრებიდან რეალობაში მაბრუნებს. . . წამოდგომის თავიც არ მაქვს . . მთვრალი ფარდები კარტს თამაშობენ ...... დაბოლილი ჰაერი კუთხეში იცინის . . სურათები ირევიან და ირეკლებიან მზეში... მეძახიან ხელაბს შლიან უნდათ ჩამიხუტონ. . ზარი არ მაძლევს ფიქრის საშუალებას . . რეკავს ტელეფონი . . არ მინდა გაღვიძება . . რა უნდათ რა. . ნაცნობი მუსიკა ისმის რადიოში . . თვალები იხუჭებიან . . არ უნდათ გაღვიძება . . .
ისევ გეძებ ღამეში . . გამთენიისას ხიდთან გელოდები მაგრამ არ ჩანხარ. . სადა ხარ . . გეძებ . . ვერავის ვეკითხები . .სად გაქრა შენი მონატრება..... ჩვენი წვიმა ახლა მარტო მე მასველებს....... მენატრები ან რატო?!....... არ უნდა მენატრებოდე. . . . . . თვალები მეცრემლება, არა იმიტომ რო მენატრები არამედ შემცივდა მარტოობისაგნ შემცივდა. . უშენობისაგნ ალბათ. .
ცისფერი ცის ქვეშ მარტო დავდივარ, უშენოდ დავდივარ.. .. შენ თვალებში ვხედავდი ადრე. . მარტო შენთვის მინდოდა ეს ფერი. . ეხლა მარტო ჩემია... მაგარამ არ მინდა. . . გაჩუმდი მაინც, თ ... კითხვის გაგრძელება »