სიკვდილის ზღვარზე, სიცოცხლის ბოლოს,
მე მახსენდება განვლილი წლები,
მე მაგონდება ჩემი ცხოვრება
და მერე ვხვდები რომ მალე ვკვდები.
უცებ ვიხსენებ იმ მოგონებებს,
იმ მოსაგონრებს და მონაგონრებს,
რომელიც უკვე აქამდე მომდევს
და თავს სიკვდილის წინაც მაგონებს.
მოგონებებიმოდის და მოდის
თვალებზე უკვე ცრემლები მომდის,
სიკვდილის ზღვარზე მე ცრემლიც მყოფნის,
აი, სიკვდილიც აქვეა მოდის.
მოგონებების მოგონებებით,
ტკბილი ამბების მასაგონრებით,
კიდევ ამბების მონაგონრებით,
გემშვიდობებით მოგაგონდებით.

ყველაზე ლამაზი სიჩუმე ყოფილა,
სიჩუმე არაფრის მთქმელი,
ყველაზე ლამაზი ოცნება ყოფილა
ოცნება სათქმელად ძნელი,
ყველაზე ადვილი ლოდინი ყოფილა,
შეხვედრა ყველაზე ძნელი,
ყველაზე ადვილი სიკვდილი ყოფილა
ცხოვრება... ძალზე ძნელი .

ახლა აქ რომ იყო,ჩემთან ერთად
იმდენს გაკოცებდი - დაგახრჩობდი,
მოგეფერებოდი უსასრულოდ
და ჩემი სურნელით დაგათრობდი.
ჩემს ფიქრებს,ოცნებებს გაგიმხელდი,
უსაზგვრო სიყვარულს გაგიყოფდი,
ისე გაგართობდა ჩემთან ყოფნა
გათენებასაც კი ვერ იგრძნობდი
ნეტავ რა მაცოცხლებს რომ არ მყავდე,
უაზროდ ივლიდნენ ალბათ წლები,
როცა ვერ გხედავ და ჩემთან არ ხარ
ძალიან,ძალიან მენატრები.
რა მოხდება ახლა რომ გინატრო,
გინატრო და უცებ გაჩნდე ჩემთან,
ნიავივით ფიქრებს გამოყვე და
მზის ამოსვლას შევხვდეთ დილით ერთად.

როცა გაიგებ ვინ ვარ მე!

როცა გაიგებ შენს ჩემს ცხოვრებას

როცა გაიგებ შენით ვარსებობ

როცა გაიგებ როგორ მიყვარდი!

გვიან იქნება!

თუმცა მოხვალ საფლავის ქვაზე!

და შენი ცრემლები დანამავს გულ-მკერდს,

და იქ სადაც მხოლოდ მე ვარ

გაშლილ ჭადრებში, ვიწრო ქუჩებში

ნათელ მხარეში, მე ვარ ზეცაში,

გამეღიმება და ვიტყვი წყნარად,

ისევ მიყვარხარ თუმცა..........

ქვეყანად გაჩნდი სხვის სატანჯველად
და არ აცადე კიდეც სიციცხლე,
ღმერთი დაგსჯისთქო გითხარი ბევრჯერ
ამითვის კვდები ეხლა იცოდე.

ჩუმი გოდებით ითხოვდი შველას
და განიცდიდი უმძლავრეს ტანჯვას,
შენ დააშავე და დაისაჯე
გაგიმეორებ მე მუდამ ამას.

შენ არ ყოფილხარ ამ ქვეყნის შვილი
ღირსი არა ხარ აქ რომ იცხოვრო,
ცოდვებით დამძიმებულხარ ისე
აზრი არა აქვს შენ რომ იცოცხლო.

მუდამ სცოდავდი დღისით თუ ღამით
და გვიანია უკვე მუდარა,
სიკვდილის მონა გახდები მალე
ავ სულებს მოაქვთ შენთვის სუდარა.

გაემგზავრები ბნელ ჯოჯოხეთში
იმიტომ რომ ხარ შენ ცოდვიანი,

Senze fiqrisas cremlebi momdis

Senze ocneba gaqreba? rodis?

Cemi sicocxle RmerTisgan modis

Cemi sikvdili sad mnaxavs? rodis?

cidan fanteli modis da modis

Senze ocnebas kvlav marcxi mosdis

veRar viviwyeb mag sevdian xmas

radgan me Senze bodvebi momdis.

gavida dro da Jamic gamoxda

Cems siyvarulSic raRaca moxda

Cemi sizmrebi cxadad gacocxlda;

maSin, Sens garda sxva rom gamoCnda

Cveni grZnobebi erTurTs daSorda

Cemi grZnoba ki TiTqos daoblda.

maSin Cems gulSi raRaca moxda

da minda giTxra es grZnoba mokvda.

ის დაიბადა ავბედით ღამეს
და არ იცოდა მან სიტყვა გრძნობა,
მან არ იცოდა,არც სიყვარული,
არც სიხარული და თანაგრძნობა.

იგი ასეთად ქუჩამ აქცია
ის გაიზარდა უნდობელთ შორის,
ის ტრიალებდა მუდამ იმ წრეში
ვინც არ იცოდა რაიმე გრძნობის.

მან რაც იცოდა,ქუჩამ ასწავლა
ძარცვაც,მკვლელობაც და ხალხის ჩაგვრაც,
მან არ იცოდა სიცოცხლის ფასი
და სხვის სიცოცხლეს ატანდა ნაგავს.

მას სდევდა მუდამ უბედურება
მან არ იცოდა რაა სიცილი,
სადაც ის იყო,თან სდევდა მუდამ
უბედურება,სისხლი,სიკვდილი.

თავის სიცოცხლეც არად უღირდა
მისი შეჩერება იყო ამაო,
ვიდრე ერთხელაც "საქმეზე" გასულს
გზად არ შემოხვდა წმინდა მამაო.



მისმა სიტყვებმა "ფული მომეცი"
ადგილს მიაყინა წმინდა მოძღვარი,
აუკანკალდა მარჯვენა ხელი
სადაც ეპყრა მას საღვთო ლოცვანი.

ფული არა მაქვს შვილო არა მე
თავადაც ხედავ შენ თვითონ ამას,
მშვიდად გამიშვი,ნურას შემამთხვევ
არ დაგივიწყებს უფალი ამაგს.

მე არ ვიციო ვინ არს უფალი
და ამის შემდეგ დაუშვა სასხლეტს,
წიგნი დავარდა,გადაიშალა
მან თვალი მოჰკრა მოციქულთ საქმენს.

იარაღის ხმა შესცვალა ჭექამ
და დააწვიმდა ფურცლებზე ლოცვანს,
მოღრუბლულიყო ზეცა ავბედად
და დასტიროდა დაღუპულ მოძღვარს.

წვიმამ ცოტა რომ გამოაფხიზლა
ის დაიხარა წიგნი აიღო,
მან ერთი-ორი სტრიქონიდანაც
უფლის შესახებ ბევრი გაიგო.


საღვთო წერილი მას მოუთხრობდა
როგორ სწირავდნენ ღვთის ხალხი თავს,
ამდენი ტანჯვა-წამებითაც კი
კვლავ აკეთებდნენ ისინი კარგს.

მან გაიხსენა, ... კითხვის გაგრძელება »

უაზროდ ვღეჭავ კალენდრის ნახევს
კბილებში რჩება დღეთა ფლეთები
სანამ ცხოვრება სამყაროს გახევს,
სანამ ბოლომდე დავიფლეთები...

ალბათ დენტისტი ნახავს ნაკვალევს,
ჩემი დღეებით დარჩენილ შედეგს,
ჩემს შესანდობარ ფიალას დალევს
და ადღეგრძელებს თაობას შემდეგს...

ალბათ ხორციდან სულ მალე გავალთ,
ალბათ ოდესმე ყველგან კვდებიან,
ცოტანი ვტოვებთ, ყველანი წავალთ
-სადაც არასდროს გველოდებიან...

ლოცვით გავიკვლევ უშენობიტ ნაჩვევ ბილიკებს,
და მოვეფერები ვანუგეშებ მტირალ ტირიფებს,
როგორ განვიცდი შენ რომ უკვე სხვაზე იფიქრე,
მაგრამ არ ვფიქრობ რომ ჩემსავით სხვა ვერ მიგიღებს
მომენატრები და უშენოდ მე ბევრს ვიტირებ

მერე კი ლოცვით მოვიოხებ ამ დიდ ტკივილებს,
გახსოვს შენ მკითხე რა ატირებსო ნეტავ ტირიფებს?
მე რასაც მივხვდი ნუტუ მართლა შენც ის იფიქრე?
მართლა მიდიხარ? ძალიან გთხოვ გადაიფიქრე
ხომ კარგად იცი რომ ვერასდროს ვერ დაგივიწყებ???

შენი სახელი, მარად ნათელი
გულში ანთია როგორც ლამპრაი
ის სნეულების განმკურვნელია,
და სიყარულის კი წინაპარი.
გულში ამოვჭერ ეგ ასოები,
გარს შემოვარტყი ბროლი მზივისა,
რათა ვსუნტქავდე, ვიმეორებდე,
როგორც ნიავი რიჯრაჯ დილასა.
შენი ტვალები ჩემზედ შეჩერდნენ,
ჩემი თვალები შენ სახის ჩრდილზე,
მოდი ჩამკიდე სატნო ხელები,
პატარა ლექსის გამოზახილზე.

ფიქრი – იმღვრევა,
ნისლი – იმქვრევა,
ცხოვრება – ირევა წამში,
დავდივართ,
დავეძებთ,
ვპოულობთ და ვკარგავთ
ცხოვრების თნამგზავრს ხალხში,
გეძებდი...
გიპოვე...
და ისევ დაგკარგე,
თითქოს – არ იყავი ის კაცი...
და ისევ...
ფიქრები – აიმღვრა,
ნისლები გაქრა და...
ცხოვრებაც აირია წამში.

ღამე გამეფდა ღრუბლიან ცაზე,
ჩემს სახურავზე ანათებს მთვარე,
ყოველთვის ვტირი ამ სიმღერაზე
თუ მენატრები და თუ ვერ გნახე.

შენზე ფიქრია, რომ ადნობს სანთელს,
და ჩემი გრძნობა, რომ უძლებს ამდენს _
შენს გამოხედვას, ამღვრეულ თვალებს,
არ ვიცი კიდევ აიტანს რამდენს.

სტიროდნენ ერთად ჭიანურები
და სალამური ტკბილი ხმიანი;
სულს შეცდომისთვის ნუ ემდურები,
თუ გრძნობა იპყრობს მას ვნებიანი.

ვნახე ტოლები ცეკვით მთვრალები
უვლიდნენ წრესა ლამაზის რხევით;
_ ‘შენ მართლა გიყვარს ჩემი თვალები?”
_ "მე შენ მიყვარხარ”. _ " ო! სთქვი გარკვევით!”

ბაგენი ლალის, მღერდნენ სიმთვრალეს,
პასუხი ალის ისმოდა ნელი.
"ჩვენ დავიღალეთ”, _ "ჩვენ დიდხანს გელით”
"შენ სედან მოხვალ?” _ "შორეულ ველით”
"ო! მსურხარ ძლიერ! მსურს კოცნა მწველი!”

და იყო კოცნა! თავს ივიწყებდნენ,
როგორც ფოთოლნი მთვარის დროს ქარში.
ხმები, ვით გველნი, ხვევნას იწყებდნენ..
მე ვგრძნობ შვენებას.. ვცხოვრობ სიზმარში.

შენ ჩემი არ ხარ და არც იქნები
რადგან შენ არ გაქვს ჩემზე ფიქრები
დრო გავა მეტყვი”იზრუნე თავზე,
მე სულ სხვა მიყვარს და ვფიქრობ მასზე.”

ეს არ იქნება ჩემთვის ახალი
ვიცი ოდესმე ამას გავიგებ
თითქოს მკარნახობს ღმერთი მაღალი
რომ ჩემს სიყვარულს ფეხ ქვეშ გაიგებ,

ერთ დღეს მოგართმევს ვინმე ბუკეტებს
მოგეწონება თვალები მისი
შენ დაინახავ მასში უკეთესს
ვიცი რომ არ ვარ მე შენი ღირსი,

წლები გავა და გული დაგწყდება
ჩემი სიტყვები შენ წინ დაგხვდება
მიხვდები მაშინ თუ ვინ გყოლია
რომ ჩემ სიყვარულს ძალა ჰქონია,

მე ეს არმინდა ოდესმე მოხდეს
რომ ჩემს დიდ გრძნობებს ცუდი რამ მოჰყვეს
არ მინდა შენში ის დავინახო
ვისაც არ ველი ის ავისახო

აღარ გიყვარვარ რა შემიძულე?
რატო მითხარი რად მომიძულე!?
თვალს ცრემლი მითხარ რად აიძულე?
მითხარ ეს გული რად მოიძულე!?
მითხარი მიდი მითხარი რომ შენ
აღარ გიყვარვარ, გძულვარ ვერ მიტან,
მითხარი, მიდი, მითხარი, რომ შენ,
შენ ჩემთან ყოფნას ვეღარ აიტან.
გახსოვს წარსული ხვევნა და სითბო?
უშენოდ გული როგორ გავითბო?
აჰა ეს გული სხეულმა გითმო
წადი ვაიღე გულმაც გადითმო.
წადი და უკან არ მოიხედო,
წადი და გთხივ რომ თან მიმიხედო,
გულს ატირებულს ცრემლად დანამულს,
გულს ატირებულს დარდად დაკაზმულს.
ეჰ მახსენდება ტკბილი ფერები,
ვკვდები რომ ეხლა ვერ გეფერები,
დრო მოვა, შენ სხვას მოეფერები
მე რომ მოვკვდები, მომეფერები?
გახსოვს რაც ჩვენში ლეყსად დაიწყო?
ის ლექსად უნდა მორჩეს დამთავრდეს!
ეს სიყვარული ცრემლიდ დაიწყო
და ჩემს საფლავზე ცრემლით დამთავრდეს

ო, რა მარტოა, ღმერთო ჩემო, ადამიანი,
ისიც, რომელიც თითქოს ქვეყნად არ არის მარტო,
სამგლოვიარო რიტუალმა გადაიარა
და შენ იკავებ შენთვის მკაცრად მოზომილ ფართობს.
ყველაზე ერთგულს და ყველაზე უფრო ახლობელს
გაჰყვება შენი ნიღაბივით ჩამქრალი სახე,
და ახსოვს, რადგან სახე მუდამ უნდა ახსოვდეს
გარდაცვლილისაც — ნაკვთებში რომ იგროვებს ნაღველს...
აჰა, მურდალი ბედისწერის ნამოქმედარი,
მან სისაძაგლე ჩაიდინა, როგორც გმირობა,
ის მთელი ღამე ცხენზე იჯდა, — უნდო მხედარი,
მერე ელოდა ცრემლს, სინანულს და... გულგრილობას!
ო, რა მარტოა, ღმერთო ჩემო, ადამიანი,
ისიც, რომელიც არ ამხელდა ამ მარტოობას,
უკვე დაკრძალვის რიტუალმაც გადაიარა,
ბედისწერა კი მაინც ახვევს ქსელს, ვით ობობა
და მოჰყავს თოვლი! ავანსცენას ანათებს თოვლი!
შუაღამისას აფენს საფლავს მაღალ ფარაჯას...
რადგან მარტომყოფს უსათუოდ სჭირდება ტოლი,
თავსასთუმალთან რომ მიუწვეს ერთგულ დარაჯად...

მენატრები...იცი როგორ მენატრები?!-
მელანდები.....
ძლიერ მწადდი.. იცი როგორ ძლიერ მწადდი?!
შენ კი წადი...
მესიზმრები,ისე ხშირად მესიზმრები,
გეფიცები,ჩემი საფიცარი მხოლოდ შენ იქნები...
იცი რაა მონატრება საშინელი,
რაცა გტანჯავს მარტოობის ბნელი ღამე?
დამეხმარე....
და თუ მართლაც შენ მიწამლებ,გეფიცები,
რომ სიცოცხლის არასოდეს დავთვლი წამებს,
შემიწყალე....
სიყვარულში განწირული შემიბრალე.
მესიზმრები...სულ გადამრევს მე სიზმრები,
თითქოს წარსულს მანატრებენ ეს სიზმრები,
გეფიცები მენატრები,იცი როგორ მენატრები?-
მელანდები...
ძლიერ მწადდი...იცი როგორ ძლიერ მწადდი?!
შენ კი წადი....

მინდა ჩაგიხუტო მაგრად,
მინდა რაღაც გითხრა ყურში,
მაგრამ მე უშენოდ ვდგავარ
და შენს ნაფეხურებს ვკოცნი.

ისევ მომენატრე ძლიერ,
ისევ ამედევნე ფიქრად
ჩუმად გელოდები მაგრამ,
ვაი რომ ვერ გხედავ სიზმრად.

ვიცი უშენობა მომკლავს,
ვიცი დავიღვრები ცრემლად,
მე შენს ნაფეხურებს ვკოცნი
და ფიქრებს მოვყავარ შენთან

ანგელოზს ეჭირა გრძელი პერგანეტი,
მწუხარე თვალებით მიწას დაჰყურებდა.
მშვიდობით, მშვიდობით! ამაოდ დაგენდე,
ელვარე საღამოვ ალმას საყურეთა!
ბაგეთა ლოცვაო, დიდება და ძეგლო,
უთუოდ მახსენებ ოდესმე... ოდესმე!
გრაალის კოშკები, ლიდიის სამრეკვლო
შენს ფეხქვეშ დაიმსხვრა და გლოვა მომესმა.
ოჰ! როგორ გაფითრდა ციურთა თანადი
ოცნება, ნახაზი საგანთა უარით,
ღრუბელი ფერადი და ალვა ტანადი,
რომელსაც აზიის ცით გადაუარეთ.
ანგელოზს ეჭირა გრძელი პერგანეტი
და ფოთლებს ისროდა სიფითრე ბარათის.
ამაოდ დაგენდე, და ჩვენ ერთმანეთი
ამაოდ გვინდოდა, მშვიდობით მარადის!
ქარვათა მორევში დაეშვა ფარდები –
საღამო კანკალებს შიშით და რიდობით,
საღამო ნელდება და კვდება ვარდები...
მშვიდობით, მშვიდობით, მშვიდობით!

ვიცი დადგება დრო მიცვალების,
ვიცი ოდესღაც წარღვნის დროც მოვა,
მარამ იქნება დრო ბრწყინვალების
როცა მიხილავს საიათნოვა...

როცა შევხვდები გოგლას, გელოვანს
ბარათაშვილი რომ მნახავს დაჭრილს,
საფლავის ქვაზე ფურცლებს ფენოვანს
გავატან მზითვად ლექსების აჩრდილს...

და თუ მეუფეც გამესაუბრა
და ანგელოზთა ბატალიონი,
-მაშ უკურთხიათ პოეტთა სუფრა
და სუფრის თავში გალაკტიონი...

სადღეგრძელო კი ლოცვის გარდა
მე როგორც მითხრეს სამია,
ჩემ ოცნებებსაც აეხდება ფარდა
თუ იქ ცარიელი სკამია..

მოყევი სიტყვებით მოყევი ფრაზებით
მოყევი უჩუმრად მალული აზრებით
აიღე ფურცელი გაავლე ხაზები
რაიყო თამამად კიარ გიბრაზდები

დახატე ის რასაც შენ გული გკარნახობს
დამალე ფურცელი უცხომ რომ არ ნახოს
რაიცი რას იტყვის იქნებ ვერ გაიგოს
იქნებ მოეწონოს და თანაც წაიღოს

აიღე ფურცელი და გულთან დამალე
ამ სიტყვებს ნუ ელი იჩქარე თან მალე
რომ მნახავ უჩუმრად უსიტყვოდ მომეცი
ნუ მეტყვი ახლავე პასუხი გამეცი

მაცადე გავიგო ჩემს გულში გავივლო
გრდზნობები რომელიც ფურცელზე დახატე
მაგრამ შენ გულმა უჩუმრად გაგიგო
და გიტხრა გრდზნობები სათუთად დამალე

გახსოვთ, ვიყავით ერთად დღე-ღამე,
ვარსკვლავებს ფიქრებს ვუზიარებდით,
მთვარეც გვიცქერდა ხან თქვენ და ხან მე,
მზე დაგვნათოდა... ვუნიავებდით...

გახსოვთ, რამდენი ცრემლი გვდენია,
ხან ვერ გვიძლებდა ვეღარც ცხოვრება,
ჩვენს სულებში ხომ დუღდა გენია,
ჩვენი სიბრიყვეც გემახსოვრებათ...

გახსოვთ, მესროლეთ მაშინ ის გუნდა
თუმცა მეტკინა მაინც მომცილდა,
გემახსოვრებათ ჩვენი იუდა,
-ჩვენს იესოს რომ ლოყას კოცნიდა...

-გახსოვთ ყვავილებს როცა ვტკეპნიდით?
-მინდორზე წოლა, თავდავიწყებით?
მე საუკუნო ძმობას შეგპირდით,
მე არასოდეს დამავიწყდებით