მე ჩემი თავი ცაში მგონია ღრუბლებში თეთრად დაცურავს ნისლი ზღვის ნაპირზეა თეთრი თოლია ხუთი წელია ამაოდ გიცდი ზღვის ნაპირს შერჩა ჩემი თვალები გიცდი და მე არ შევწყვიტავ ლოდინს იქნებ მოხვედი და მემალები ვინღა გამითბობს გაყინულ ლოგინს თვალებზე მოდის ცრემლები ვარდის აკავებს ხელი ხანდაზმულს გრძნობით დავბერდით უკვე დრო წამად გადის ამ ქუჩაზე კი შენი ხმა დადის
აშენებაა ძნელი თორემ,ნგრევას რა უნდა... გამთელებაა ძნელი თორემ,მსხვრევას რა უნდა... გაცოცხლება თქვი თორემ სიკვდილს? წამები უნდა... სიკეთე მითხარ,ბოროტება? არავის უნდა. მე ღმერთს ვადარებ,ვინც დანგრეულ გულებს ამთელებს... ვინც კი არ ანგრევს,სიყვარულის ტაძარს აშენებს... მე მზეს ვადარებ, ვინც სიკეთის ნერგებს აცოცხლებს... ვინც თბილი გულით მომაკვდავსაც კი გააცოცხლებს..
მომნატრებიხარ,როგორც შავ ზღვას თეთრი თოლია, იმ მონატრებით რუსთაველს რომ მოუგონია. მომნატრებიხარ, ვით ზამთარში სითბო მაისის და ცხელ აგვისტოს საამური, გრილი დაისი. მომნატრებიხარ,აღარ ვიცი რას შეგადარო, მენატრები და მონატრებით მინდა გატარო. როგორც მთის ირემს წყაროს წყალი მოენატრება, დაეწაფება და გააბნევს წყურვილს დარდებად. მე მინდა შენთან,როგორც ვარსკვლავს უნდა მთვარესთან, ისე მჭირდები, როგორც ავდარს გამოდარება. უკვე იქ გეძებ, სადაც არ ხარ და ვერც იქნები და მენატრები,როგორც ზამთარს თოვლის ფიფქები. მომლანდებიხარ, გულში დარდად მომძალებიხარ, როგორც არასდროს,ისე ძლიერ მომნატრებიხარ..