ჩემს დუმილს ნუღარ უსმენ, სიჩუმე მაცდურია, მზეს მიაქვს ჰორიზონტი - ზღვისტალღებმიხატული, და როცა იმედები ოცნებას გარს უვლიან, ვგრძნობ, როგორ მემატება თვალებში სიქართულე. შეჩვეულ ხეივნებში დღითიდღე ვფერმკრთალდები მეც, შემოდგომასავით, ქარიშხლებს ვეღარ ვცდები, შენ მხოლოდ ახლა ხვდები, დრო იყო ყველაფერი, რაც ასე გვხიბლავდა და ველოდით გატაცებით. ისიც კი შემიძლია, დღეიდან აღარ ვწერო, შევწყვიტო ღამისთევის ბოდვები, აქციები, და შეშლილ მხატვარს ვგავდე, უბრალო ქაღალდზე რომ გადმოაქვს, შავი ფანქრით, ყოველი საქციელი. ოღონდაც! არ უსმინო ჩემს დუმილს (გაგაბრუებს) ოღონდაც! არ მეძებო სიმშვიდის შესართავთან, მე ტბიდან ამოსვლისას ვიქცევი ნაკადულად, ტყუილად ნუ იფიქრებ, რომ აღმა ვეღარ წავალ. გიდივით გამიძღვება ბავშვობა ენძელებად, ჰაერში მიმობნეულ განცდებსაც ვზიდავ გულით, და როცა ყველაფერი უჩემოდ გაგრძელდება, დაგრჩება მოგონებად თვალებში სიქართულე. |