ნუღარასოდეს დამაჯერებ მორიგ სასწაულს, ნუ დამაჯერებ, რომ დღეს გულში მართლა გიკრავდი, ნუ დამაჯერებ, რომ ერთხელაც ორნივ მთას წავალთ, ნუ დამაჯერებ, რომ ეს კერპი ბიჭი გიყვარდა_ თუნდაც სულ ერთი, ცაზეთვალისმოწყვეტა წამით... ნუ დამაჯერებ! მე შენამდე დავწვი ზღაპრებიც... და ყველა ჩემი სულისსიმებდაწყვეტა გამა წაიღო ქარმა. მზეც ჩამიქრეს და ჩირაღდნებიც. ჰოდა, მივყვები ჩემს გზაწვრილებს ხელის ცეცებით, ბოლო ღიმილი დამივარდა ბებრისციხესთან_ მერცხლის ბარტყივით... და თვალები_შენი მერცხლები, რომ აწრიალდნენ, დამიმშვიდე, შენს გზებს მიხედონ,_ იქნებ შენ მაინც მოიხილო გაღმა ნაპირი, მე რომ ბავშვობის სიზმრებიდან ასე მეცნობა. ოღონდ, შენ მაინც აღარაფერს აღარ დამპირდე! შენ ერთმა მაინც მაპატიე ყველა შეცდომა. მერე კი შენი ტყვიისფერი, მძიმე ზეციდან ზამთრის შიშები ჩამოხსენი_ცივად აშუქებს. და მაინც, უცხო ქვეყნის ცისქვეშ რომ არ შეგცივდეს, მე ხელისგულზეგაზამთრებულ ჩემს მზეს გაჩუქებ. ოღონდ, შენ ნუღარ დამაჯერებ მორიგ სასწაულს...
კატეგორია: ლექსები |
ნანახია: 972 |
დაამატა: zukaa
სულ კომენტარები: 0
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს [ რეგისტრაცია | შესვლა ]
