უმნიშვნელო თემისთვის,
თუნდაც სულ არაფერზე,
დაამტვრიე კათხა
და ხის მაგიდა სამფეხი,
მთვრალი ხარ
და დილაა სიურეალისტური,
პოეტურად უსწრებ
და დროს არასდროს აფერხებ.

თბილისის მზე არ გათბობს,
შენთვის მხოლოდ ღერბია
(რაღაც მელანქოლიურს მოასწავებს ამინდი)
იმ ცის, შავი ღრუბლები
ყოველ დღე რომ ღებავენ.
დღესაც წვიმა იქნება,
ჰოდა, სწორედ ამიტომ,

სულის სითბო, მცირედი,
შენ რომ მოგესაკლისა,
ქოლგასავით გაშალე
და წვიმაში იარე,
სიცოცხლეა, ბევრისთვის,
ცაში ფრენა a კლასით,
შენ - ყოველთვის გაწუხებს
ამ ცხოვრების იარა.

გამოდი და
ქუჩაში წაიკითხე ლექსები,
ჯანდაბამდე წასულა დანარჩენი ამაო,
ყველა გამვლელს, ქალაქში,
მოთმინება ევსება,
შენ ჯიუტად დგახარ
და უცხო როლებს თამაშობ.

ეტიკეტის წესს
იცავს, შავ სმოკინგით, გასტონი,
ბნელ ოთახში მარტო ხარ,
არავინ გყავს მოკეთე,
ეჭვი გაქვს,
რომ დილამდე უეჭველად გასტანო,
დაღლას გრძნობ და სამყაროს
თეთრ დარაბებს მოკეტავ...

ჩვენ გვაქვს საერთო.