ჰაერთან ზუსტი შეფარდებით ვსუნთქავ პაპიროს,
მარტივი ენით რომ აგიხსნა ვცოცხლობ ზიარად
და სიგიჟეა პოეტობა რომ დავაპირო
ქალაქში, სადაც ყველაფერი პოეზიაა.

ქალაქში სადაც წამებაა, ჰოდა მოდი შენც,
თუკი ბიჭი ხარ გადაადგი ერთი ნაბიჯი,
დაეცი? მოვა მილიონჯერ მოგიბოდიშებს
შენაც, მასაც და უსახელო ვიღაც ნაბიჭვარს

ჰგონია წერ და სირცხვილია დაძვრა კრინტისა,
ანუ საერთოდ არ გჭირდება შველა (03),
ანუ სხეულის შესამოსად კმარა სინდისი
და რჩები ასე - სანახევროდ შეუმოსავი.

როი! ღამეა, ჟარგონულად ვლანძღავ თებერვალს,
საძმო ფალანგას მოწყვეტილი სუსტი ჰოპლიტი.
მაგრამ სხეული ცოდვიანი ისე მებევრა
ვეღარ ვიხსენებ, თუ რამდენი გრამი მყოფნიდი.

ვფეთქავ ამგვარად - საკუთარი თავის მეკობრე,
უცხოდ გაფანტულ სამყაროში, უცხოდ,ზოგადი,
და მეშინია რომ ეშმაკიც დავიმეგობრე,
რადგან უღმერთოდ მენატრები, რაც კი დრო გადის.