ეს გულყვითელაც ისე ნავარდობს,
ეტყობა მუზას ჩუქნის ბუნებას,
ამ ბუჩქზეც კვირტი ისევ არ ვარდობს,
და ვერც მგოსანი იქმნის გუნებას...

ყურძნის მტევნები სხეულს იბანენ,
არცა რცხვენიათ თითქოს სიშიშვლის,
ყველა შეჰყრუებს, რაღას იზამენ?..
მაგრამ ძალა კი არ აქვთ, იქ მისვლის..

მიწა პირ ღია ყლაპავს ცის წვეთებს,
ბალახებს თელავს წვიმის არმია,
საფლავნი ქმნიან წმინდანთა ზეთებს,
წვიმა ფოთლების სველი შარმია...

ზეცას უხდება შავი სითეთრე,
მიწას სიწმინდის ნაზი სურნელი,
გამოცოცხლება უნდათ, მზის ქვეყნებს..
თორემ ტემპია რაღაც სულ ნელი...

ხალხი არ დაძრწის გარეთ, უსაქმოდ,
მიწა ისვენებს ცოდვილ ტერფთაგან,
საქმეც არ ხდება უკვე უამქროდ..
არც ჩვენსკენ არის ვინმე მტერთაგან...

გულიც შეიპყრო ბრაზმა სიმწრსიგან:
- სულ უფლის ხარჯზე, ხომ არ ვიქნებით?..
თუმცა კვლავ ველით, შველას იმ ცისგან..
სადაც მუდამ ვართ ჩვენი ფიქრებით...